Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat mijn moeder belde dat het niet goed met Pa ging… en terwijl we met iets meer dan de maximumsnelheid over de Stichtse Brug reden, kwam het telefoontje dat er geen haast meer was…
Juist nu we definitief in Portugal wonen zit dat hoger in mijn gedachten. Enerzijds omdat dit een van die gebeurtenissen was dat we ruim een jaar geleden besloten ons vertrek niet langer op de lange baan te schuiven. Onze droom te volgen voordat een ziekte of erger het volgen van die droom voor altijd onmogelijk zou maken. Te veel mensen in onze omgeving gingen de laatste jaren te jong heen. Mensen met dromen voor later, die nooit in vervulling gingen. Ik ken niet al de dromen van mijn vader, maar Alzheimer in een agressieve vorm maakten er vanaf zijn 72e in één keer een einde aan.
En daarnaast vraag ik me af wat hij van onze move had gevonden. Mijn vader was een man van zekerheden vooral, en iets als wat wij doen, een stap met heel veel onzekerheden, dat was niks voor hem. Om die reden had het hem waarschijnlijk niets geleken. Anderzijds, op zijn manier had hij het gesteund, met hulp, met steun. Misschien zat onder de man van de zekerheden ergens wel een avonturier, die nooit helemaal vrij kon komen. |Eén ding is zeker, ik kan het hem niet meer vragen, al tien jaar niet meer.
Hij weet het wel, een paar maanden geleden ben ik op een mooie dag nog naar zijn laatste rustplek, ergens in de bossen van Driebergen, geweest. Wetende dat de kans dat ik ooit nog op die plek kom niet heel groot is, 2300 kilometer is best ver. Onder de vliegden daar kon ik het hem vertellen, en -hoe oud ik ook ben- om zijn steun vragen, al zal die nooit gematerialiseerd worden. Ik kon hem vertellen wat we gingen doen, en waarom. De woorden dreven weg op de wind, maar zijn vast aangekomen. De wind stond precies zo als toen we daar definitief afscheid van hem namen, toen de wind hem wegvoerde. Samen dronken we daar een paar slokken whisky, uit een zakflesje, Pa een paar druppels, ik een paar slokken. Bruxa hield de wacht, ze heeft voor dat soort dingen een goed gevoel. Of ze voelt mij aan.
Op zijn laatste rustplaats ontkiemde een Hollandse eik. Een heel kleintje nog. Ik heb hem -sorry Staatsbosbeheer- uitgegraven en voorzichtig meegenomen. Na een paar weken in de vensterbank in Almere is dat eikje meegereisd naar Portugal, en sinds twee weken staat het hier in de grond. In een pot nog, maar straks, als hij aanslaat, vindt het eikje hier zijn definitieve plek. Een herdenkingsplekje verhuisd naar een ver land.
Pa, waar je ook bent, je bent niet vergeten…. en ik weet dat je niet ver weg bent…
Jan Pieter Heuzer, 15-2-1936 – 23-12-2012
