26 november was het laatste bericht. Daarna was het even stil, maar niet bij ons. Want er gebeurde veel.
Zo zijn we de 28e november dan eindelijk naar ons huis vertrokken. Wij in de gehuurde Fiat-bus, volgestopt met alles wat we uit onze eigen bus er in konden stoppen, samen met vier honden. Marije kwam de 27e en trok de caravan met haar bus. Vooral over binnenwegen om de steilste klimmen van de snelweg te mijden reden we naar Povoa de Atalaia, een rit van bijna 450 kilometer. Helaas, pas na het invallen van de duisternis reden we van de snelweg af…
En dan je eigen terrein vinden. Een hele klus, zeker omdat de caravan er achter hing, en de wegen, liever gezegd paden, ternauwernood een auto breed zijn. Diverse wegen ingereden, maar voor de caravan leek geen mogelijkheid. Uiteindelijk achter Marije aangereden, door intenst smalle straatjes in Povoa (die met een personenauto heel goed rijdbaar blijken). Om een lang verhaal kort te maken, zo tegen 8 uur ‘s avonds waren we bij het terrein. Waarbij de caravan uiteindelijk helemaal vastgereden stond, met lekke band.
In het donker banden plakken is niet zinvol. Dus de weg naar het huis gezocht, waarbij we de gate, het hek, met vereende krachten moesten openbreken omdat het slot verroest bleek. Het pad was nauwelijks berijdbaar, maar met wat gevloek kwamen we uiteindelijk, in het pikkedonker, bij het huis.
Met een zaklamp zoeken in 25 sleutels naar de juiste.. Het kostte moeite, maar na de helft proberen eindelijk de goede gevonden. De deur ging open en onthulde een nog vol oude rommel staand huisje, net zo koud binnen als buiten. November was in jaren niet zo koud geweest in Portugal. De petroleumkachel die mee was, deed goede zaken, op de campingstoeltjes dronken we bibberend om de kachel een wijntje.
En dan slapen… Er stonden een paar oude bedden, en na het weghalen van de oude dekens konden we op één ervan enigszins slapen. Met eigen kussens en dekens, dat wel. Door de moeheid vielen we snel in slaap.
De volgende ochtend konden we wat rondkijken. Eerst maar eens de band van de caravan plakken, de bus verder uitladen en zo. Daarna moesten er toch een paar boodschappen gedaan worden, in Castelo Branco. In de middag opnieuw proberen om de caravan weg te krijgen. Met heel veel gedoe kregen we hem uiteindelijk op een redelijk veilige plek naast het pad. Niet op ons eigen terrein, dus voor even. Want de ruilverkaveling is hier een dingetje. Hier een stukje van ons, daar een stukje, best even wennen. Gelukkig is het grootste deel redelijk overzichtelijk.
In het huis verder met een beetje opruimen, en ‘s avonds weer rondom de kachel. Koken op de gasbrander, licht van twee net gekochte batterij-lampen. Romantisch, maar weinig praktisch. Geen stroom ook, dus heel zuinig met de telefoons omspringen, laden in de auto is geen succes.
De volgende ochtend de auto naar Fundao gebracht, en daar een andere auto gehuurd. Zonder auto kom je hier niet weg. Beetje boodschappen gedaan, voor meerdere dagen eten, en terug. Verder met schoonmaken, maar buiten is het een wildernis. Allemaal beetje kip zonder kop dus.
Op woensdagochtend hoorden we schoten vlakbij, een jager. Na korte tijd de man gevonden en kennis gemaakt. Gelijk de naam van de voorzitter van de jachtclub gekregen. Niet om het jagen te verbieden, dat is een doodzonde hier, maar om te waarschuwen dat we honden hebben.
Inmiddels kwam ook onze verhuizer. Dat het vrachtwagentje over het pad kwam… doodeng, maar alles kwam netjes aan. In knap twee uur stonden al onze spulletjes in de logeerkamer, of buiten, of tijdelijk in de kamer in de weg.
Dus in de middag naar de Cantinha de Santiago gereden en kennis gemaakt met Senor Manuel, de uitbater. Die had het volste begrip en vond het overduidelijk leuk dat er nieuwe mensen waren. Ook konden we in alle rust onze telefoons opladen tot vol. Een andere jager, Vaso, de beste everzwijnenjager in de streek, vond onze komst ook leuk. Hij beloofde later langs te komen omdat hij het blijkbaar zielig vond dat we de haard niet aankregen.
In de ochtend had ik ook gesproken met de achterbuurman, die zijn bomen aan het besproeien was. Net thuis stonden hij en zijn zoon aan het hek. Wat we gingen doen met alle oude zooi die we tijdelijk buiten hadden gezet. Ze konden veel gebruiken voor hun buitenlandse arbeiders, uit India. Nu ja, ze mochten alles hebben.
En zo stonden er een uurtje later plotseling 10 mensen met tractor en wagen achter het huis werkelijk alles in te laden. Goncalvo (de zoon) en Fernando (de schoonvader). Alles ging weg, tot onze blijdschap, we waren al aan t denken geweest hoe we dat ooit weg moesten krijgen. Tegelijkertijd kwam Vaso die niet alleen halsbrekende toeren uithaalde op onze inmiddels aangekomen ladder, maar de schoorsteen vrijmaakte zodat deze niet zoals tijdens onze proefsessie de avond daarvoor de hele kamer in de dikke rook zette. Tevens liet Vaso zien hoe je een vuurtje stookt, een pijnboom werd omgezaagd, grote plukken gras en dennenappels er op, en een fors vuur gaf eindelijk warmte in huis.
Na een nacht, eindelijk in ons eigen bed, moesten we er weer vroeg uit, want Fernando en Goncalvo zouden komen helpen met wat opruimwerk. Vanaf knap negen uur bleek een tractor/trekker in 10 minuten meer te kunnen doen dan wij in een week. Langs het huis verdween een groot del van de wildgroei, een zijde van het zwembad werd keurig van struikgewas ontdaan. Tegelijkertijd zorgden ze ervoor dat de 350 meter oprijlaan naar ons huis gevlakt werd, en stukken beter berijdbaar. In een uurtje zag alles er al beter uit.
Later in de week komen ze nogmaals terug, ook om een oude wasmachine en vriezer op te halen, en nog wat spul, zoals oude keukenkastjes. Maar tegelijkertijd brengen ze ook de caravan de volgende ochtend, met de trekker. Netjes wordt de caravan achter ons huis gezet, waar hij als gastenverblijf gaat dienen. Bijkomend voordeel, ook extra kleding en stoelen voor ons. Want die stonden in de caravan. En opnieuw ruimen ze een heel gedeelte van de grond rondom ons huis op, de hele kant van t zwembad wordt vrijgemaakt van struikgewas. Volop licht en uitzicht nu. Dolblij zijn we.
De rest van de week bleven we zowel buiten als binnen aan de gang. Koken op de petroleumkachel en t gasstel, in batterijlicht. De wc werkt, maar zonder water spoelen we met regenwater uit het zwembad. Water halen we met een soort van akertje. Het is wat behelpen, maar goed, t werkt. Heel langzaam knapt t vooral buiten wat op.
Ook belangrijk is vervoer, en op aanraden van Goncalvo kijken we bij BestCar in Fundao. Een Citroen Xsara uit 1998 -ok, een oudje- is betaalbaar en lijkt goed. Morgen, dinsdag, halen we hem op als we de huurauto terugbrengen.
En dan wordt het dinsdag, 7 december inmiddels. Dankzij Tiago, een vriend elders uit Portugal, is er stroom geregeld. Een monteur van E-redes legt binnen een klein uurtje de lijnen open en plaatst een nieuwe meter. En er is licht!!! En opgeladen telefoons.
Met stroom en een op woensdag gekocht elektrisch kookstel wordt koken nu een makkie, in t licht en snel. De oude nieuwe auto brengt ons waar we wezen willen. In t dorp halen we drinkwater, 35 liter per keer ongeveer. Want water is er nog niet. Op donderdag, een wat regenachtige dag, maken we onze woonkamer schoon en richten hem tijdelijk in. Ziet er zo een stuk gezelliger uit. De vrijdag gaat volledig op aan het opruimen van het enorme terras, dik 70 vierkante meter. We redden de helft ongeveer. Een kruiwagen blijkt echte noodzaak, dus gaan we op zaterdag, vandaag, weer naar Castelo Branco. Om terug te komen met een kruiwagen, veiligheidsschoenen en een Nespresso-achtig apparaat, want Senseo, dat kennen ze hier niet. En na weken oploskoffie smaakt dat opperbest!! De eerste echt grote meubelzaak, JOM, die we zien blijkt ook nog eens een goede. En zo kunnen we over twee weken onze nieuwe eet/werktafel met vier stoelen ophalen. Voor iets meer dan 400 euro een koopje. De bankstellen waren ook mooi, maar we wachten nog even de kerstuitverkoop af. We zijn wel zuinig.
In de -warme- middag, zeker 20 graden en strak zonnig, maken we het terras bijna klaar. Een deel van de wijngaard, nu ja, een van de vier, is inmiddels ook bijna klaar. Vanaf maandag mogen we vijf dagen de oude bomen en zooi verbranden, een soort meldingsplicht bij de Junta de Frguesia, dus buiten opruimen heeft bij goed weer voorrang. Ook komt volgende week de aannemer langs, voor prijsafspraken voor een aantal klusjes, waaronder het plaatsen van een extra houtkachel. En nu nog op zoek naar (satelliet)internet en een bedrijfje dat ons van water kan voorzien. Maar dat is voor volgende week….
