Veel mensen vragen zich af hoe je zo kan leven. Wel, we wonen hier nu bijna drie maanden. De vloer van de slaapkamers is nog kaal beton, de keuken bestaat uit een elektrisch plaatje, met wat rekken er onder met onze spullen. Het merendeel zit nog in dozen. Met het water zijn we bezig. Stroom en internet hebben we wel. Soms vragen mensen ons hoe we zo kunnen leven…
We hebben inmiddels meerdere expats in onze omgeving bezocht, veel die er ook minder dan 2 jaar wonen, en veel verschil is er niet. Kale muren en vloeren in de woningen, afgedekt met een paar kleden. Keukens geimproviseerd. Veel mensen wonen in caravans, tenten soms, campers of dergelijke woningen. En zijn onverdeeld gelukkig.
Want de prioriteiten liggen hier anders dan voor iedereen in het door de klok en agenda geregeerde noordwesten van Europa. Waar strakke keukens, luxe badkamers en domotica-systemen allemaal staan te stralen. Waar huizen “af” zijn, en elke vijf jaar verkocht worden omdat de eigenaar net iets groter, net iets luxer wil wonen, met nog meer snufjes. Maar waar diezelfde eigenaar elke dag uren weg is naar een baan die hem/haar al dan niet bevalt, maar wel 10-12 uur per dag of meer opslokt. Waar de dwang van de agenda en de klok overheersen. Waar -onvermijdelijk- welvaartsziektes als hartinfarcten, stress en depressie hun tol eisen.
Voor expats en veel Portugezen hier geldt dat niet. Meer luxe, meer apparaten, maar geen tijd om ervan te genieten, nee. Natuurlijk moet er gewerkt worden, en hard ook. Maar ook geluncht (2 uur), nagepraat met vrienden in het café, de zondag die heilig is met familie of vrienden. De expats hebben nog bewuster gekozen, gekozen voor een zelfverzorgend leven, je eigen groentes, eieren, soms vlees. Werken voor je eigen kost op je eigen grond. De enige agenda die daarbij om de hoek komt kijken is die van de aarde, van de natuur zelf. De seizoenen, de zonsopkomst en zonsondergang, van zaadje tot oogst.
En dat betekent dan dat het bewerken van het land, het bouwen van dierenverblijven, het zaaien en oogsten, belangrijker is dan die hoogglans keuken, die luxe badkamer. Al met al zijn we hier alleen binnen als het donker is, elk moment van licht zijn we buiten. Net als al die expats, en vele Portugezen.
De expats hier zijn niet de Algarve- en Silver Coast expats, die een luxe huis of appartement kopen en daar vooral rentenieren in de zon (de paar goede die daar wel hard werken uitgezonderd natuurlijk), die vooral hier zijn vanwege de goedkope restaurants en het milde klimaat, of de belastingvoordelen (welke?). Nee, hier, in ons gebied, zitten de idealisten, de dromers, die gedeeltelijk off the grid vrij van agenda en klok hun eigen leven willen opbouwen. Die hard werken voor hun eigen eten, in hun eigen “tuin”, voor wie luxe niet nodig is, maar vrijheid alles is. Die de rat-race in het noordwesten van Europa voor gezien houden, voor wie de zon voldoende agenda is. En daarom kiezen voor een simpel leven, een beetje als onze grootouders. Af en toe werken om te leven, niet leven om te werken.
Als morgen The Great Reset komt, hebben die mensen zoals wij geen zorgen. Geen hypotheek, onafhankelijk van de overheid voor water, stroom (nu ja, zonnepanelen komen nog), met voldoende eigen eten. Lockdowns deren ons niet, we hebben het warm in de zon of bij de met eigen hout gestookte kachel, eten ons eigen eten, drinken -per volgend jaar voor ons- onze eigen wijn. Zonder stress, zonder hartklachten, gezond in de zon en buiten. Hooguit met wat spierpijn van het werken. De wekker heet zon en maan, de agenda heet herfst, winter, lente en zomer. Elke dag is een kadootje, in de ochtend koffie in de zon, lunchen op de weide, dineren bij de kachel (en straks op het terras). Hard, heel hard werken, maar elke zweetdruppel komt ons, en niet een baas of een bedrijf of een overheid ten goede. Elke zweetdruppel doet ons eigen eten groeien, onze eigen drank, onze eigen dieren.
En nee, een hoogglans keuken, een dure auto, de nieuwste domotica, het is onbelangrijk. Een auto die rijdt, straks een tractor die werkt, en ja, ons eigen stromende water straks en onze eigen stroom (we wonen hier pas drie maanden). Terugkijkend had ik dit jaren eerder al moeten doen, maar het was en is nog niet te laat. Ik heb me jaren niet zo gezond gevoeld, ik was best gelukkig in Almere, maar ben nu veel gelukkiger. Elke dag is een kado, elk uur een presentje. Mijn dagelijks uitzicht is 40 kilometer groen met vogels. En die keuken, die komt er wel, zoals alles hier, praktisch, solide, en zonder overbodige poespas…
