Het had zo mooi kunnen zijn. 15 november, Bruxa’s verjaardag en de dag dat we, na wat eerdere probleempjes, eindelijk zouden gaan tekenen. Eindelijk de sleutels van ons nieuwe huis zouden krijgen.
Een stralend zonnetje en een behoorlijk lage temperatuur, net 2 graden in het dal, verwelkomde ons in de vroege ochtend. Wekker om 7 uur, snel douchen, aankleden en dan op weg, ruim 4,5 uur, naar de notaris in Fundao. Maureen zou eindelijk ook het huis te zien krijgen.
Rustig toerden we met de bus richting Ourique om daar de snelweg op te gaan. De weg Algarve-Lissabon is rustig, dus zaten we ontspannen achteruit en hadden we net besloten om bij Grandola een bakkie koffie te doen. Maar op de brug vlak bij Porto Mouro verloor de auto plotseling vermogen, terugschakelen hielp niet, en steeds langzamer rijdend wisten we de brug over te komen om met knipperlichten aan de auto veilig in de berm te zetten.
Na een paar flinke vloeken bleek de auto ook niet meer te willen starten. En dus restte ons niets anders dan de ANWB te bellen. Nu is dat n Nederland meestal redelijk vlot, in Portugal is de dienstverlening wel wat anders. Geen reparaties langs de weg, maar gewoon slepen. Als je een personenauto hebt, een bus van bijna 6 meter lang en 2,5 meter hoog is wel wat anders.
Na een uurtje stopte de patrouillerende auto van Brisa. Pionnen werden netjes neergezet om achteropkomend verkeer te waarschuwen, maar veel meer kon die meneer niet doen. Dus, met een flesje water en oranje vestjes aan was er weinig meer te doen dan weer in de berm te gaan zitten wachten. Na weer een uurtje auto’s tellen ging de telefoon, waarin iemand ons in veelal Portugees met enkele Engelse woorden duidelijk maakte dat hij er met twee uur zou zijn. Tsja, veel keus heb je niet.
Twee uur gingen voorbij net als opnieuw de meneer van Brisa, voordat eindelijk, na ruim vier-en-een-half uur, de sleeptruck kwam aanrijden. Intussen hadden we in de hoogste staat van spanning ook met José gesproken, want hoe moest het nu met tekenen? Opnieuw uitstel was niet echt een goede keuze. Maar, tegelijk met de truck kwam het verlossende woord, de notaris vond het goed dat José (onze makelaar en goede vriend) namens ons zou tekenen en de sleutels zou krijgen. OK, er moest nog even bijna 5000 euro aan belasting betaald te worden, maar goed.
Alleen, in zo’n sleeptruck is slechts plaats voor één persoon, en onze vier honden meenemen in een taxi is niet echt een goed idee, als je al een chauffeur vindt die dat toestaat. Het zat ons mee, de truckchauffeur kneep een oogje dicht en Maureen mocht achterop de truck, in onze eigen bus, meerijden. Mits ze bleef liggen, want “the police”.
In Portugal brengen ze je niet naar de dichtstbijzijnde garage, maar naar een garage van je eigen voorkeur, in dit geval dus terug naar Sao Teotonio, waar we anderhalf uur later aankwamen, en waar de bus werd afgeladen. En terwijl de bus weer naar beneden kwam, kwam ook het verlossende bericht, het huis was, en is, definitief van ons.
Met hulp van Bas en Nel van Monte do Casarao kwamen we zelf, zo tegen zeven uur, weer in ons tijdelijke verblijf aan. Immers, naar een leeg (eigen) huis waar we nog niemand kenden is niet echt een slimme zet. Kachel aan, de temperatuur was weer stukken lager, en een prakkie opgewarmd om bij te komen. De honden waren blij uit de auro te zijn, zo langs een drukke tolweg hadden ze binnen in de bus moeten wachten.
Ergo, we hebben dus een huis, maar wanneer we het nu kunnen zien… wachten tot de auto weer gerepareerd is…
